Son Kadın

Yalnızlık bu şehirde
Belki acı belki gözyaşı
Belki hepsi birden
Küçük bir mutluluk,bir umut
Yarım kalmış duygular için;
Bir avuç dolusu yorgunluk
Bu yorgunluk belki mutluluğun son noktası
Bekli de acını doruk noktası

Sen öğrettin bana gülümsemeyi
Dünyanın bir papatya bahçesi olduğunu
Ve yine sen çıkardın beni
O zifiri karanlık kuyudan

Sen hep “Belki” dedin
Olmaz demedin
Ama sen benim için belki değil
MUTLAKSIN

Düşlüyorum şimdi
Gözyaşlarım yanaklarımdan aksa da
Özlediğim bahçeyi düşlüyorum
Yanımda sen ve sözcüklerle anlatılmayacak
Aşk…
İnanıyorum ki darbe almış,
Ezilmiş,
Parçalara bölünmüş kalbimin
SON KADINISIN….